Μιλτιάδης Κοτζιάμπασης (Π.Ε. 70)
Φύση, ω φύση
Φύση, ω φύση, πόσο υπέροχη είσαι,
Μια συμφωνία ομορφιάς που γεμίζει τη γη,
Ένας έγχρωμος καμβάς, μια εικόνα τόσο μεγαλειώδης,
Από τα βουνά μέχρι τους ωκεανούς, από τα έγκατα ως τον ουρανό…
Ο ήλιος ανατέλλει αργά, μια νέα μέρα ξεκινά,
Τα πουλιά κελαηδούν και τραγουδούν, μια μελωδία τόσο γλυκιά,
Ο κόσμος ξυπνά, με ένα απαλό χτύπο καρδιάς,
Και η ομορφιά της φύσης το άπειρο ατενίζει…
Τα δέντρα με τα κλαδιά τους φτάνουν εκεί που άνθρωπος δεν πάει,
Τα φύλλα τους σε μια απόχρωση του πράσινου τόσο καθάρια,
Η ειρήνη και η ηρεμία της φύσης, όλα στην εντέλεια,
Ο άνεμος κάτι σου ψιθυρίζει μυστικά, καθώς περνάει…
Τα λουλούδια ανθίζουν, σε ένα ουράνιο τόξο αποχρώσεων,
Οι μέλισσες βουίζουν και οι πεταλούδες χορεύουν,
Η ομορφιά του κόσμου, ένας ατελείωτος ρομαντισμός,
Ένας επίγειος παράδεισος, στη μέση του σύμπαντος...
Τα ποτάμια κυλούν, με έναν ήχο γαλήνης,
Τα κύματα συντρίβονται, με ένα δυνατό βρυχηθμό,
Η ομορφιά της φύσης, αξία ανεκτίμητη,
Ένας θησαυρός που τον έχουμε παντού…
Φύση, ω φύση, πόσο υπέροχη είσαι,
Μια συμφωνία ομορφιάς, που γεμίζει τη γη,
Ένας έγχρωμος καμβάς, μια εικόνα τόσο μεγαλειώδης,
Για πάντα με δέος, σε εσένα θα υποκλινόμαστε…
Ποίημα πρώτο: Φύση, ω φύση
