Ο κόσμος μου
Ο Κόσμος που τόσο αγάπησα, εκείνος με προδίδει,
εκείνος το βράδυ
έρχεται αργά και με τυλίγει.
Ο Κόσμος που εγώ ζήτησα,
εσείς τον έχετε αλλάξει,
έτσι τον φέρνετε στα μέτρα σας τον έχετε αφαιμάξει.
Γυρίστε πίσω να σας δω,
φέρτε μου την αγάπη,
φέρτε αυτά που χάσαμε,
νιάτα σε ένα παγκάκι.
Γυρίστε πίσω να σας δω,
φέρτε μου την αγάπη
και όλα αυτά που χάσαμε
τον ήλιο μες στη στάχτη.
Ο κόσμος που νιώσαμε
πως φεύγει μια για πάντα,
είναι ακόμα εδώ
και τραγουδά μπαλάντα.
Ο Κόσμος που αλλάξατε,
ο Κόσμος που ποθείτε,
είναι αυτός που χάνεται
αυτός που λησμονείται.
Γυρίστε πίσω να σας δω,
φέρτε μου την αγάπη,
φέρτε αυτά που χάσαμε,
νιάτα σε ένα παγκάκι.
Γυρίστε πίσω να σας δω,
φέρτε μου την αγάπη
και όλα αυτά που χάσαμε
τον ήλιο μες στη στάχτη.
🐄🐮
Μία αγελαδίτσα στρουμπουλή
Tρώει χόρτο κάτω στην αυλή
Βγάζει κάθε μέρα γαλατάκι
Να ταΐσει κάθε της παιδάκι
Μία αγελαδίτσα τρυφερή
Κάνει βόλτες όλο το πρωί
Και ρωτάει τον άνθρωπο γιατί
Διαλύει τη φύση στη στιγμή
Μία αγελαδίτσα χαλαρή
Ξέρει πόσο μικρή είναι η ζωή
Και την εκτιμάει κάθε μέρα
Είτε με άπνοια είτε με αέρα
Μία αγελαδίτσα μου μιλάει
Κάθε βράδυ μου γελάει
Με ρωτάει αν τα ζώα αγαπάω
Μπες στο κανάλι μου να δεις πόσο τα εκτιμάω
Ποίημα: Animal World
Μιλτιάδης Κοτζιάμπασης
Ποιητική Συλλογή: Τα ζώα μιλούν
μπροστά στην παρρησία!
Ποίημα πρώτο: Ένδοξη μέρα.
Η κραυγή των ζώων
Τα ζώα κραυγαζανε παλιά,
η πλάση αντηχούσε,
ελπίδα ανθίζε παντού,
το φως κυριαρχούσε…
Τα ζώα κραυγάζουν δυνατά
και η καρδιά σκιρταει,
τίποτα δεν υπάρχει πια,
το μαύρο πώς πονάει…
Τα ζώα κραυγάζουν σιγανά,
το μέλλον τους θαμπώνει,
τίποτα δεν ανθίζει πια
το μαύρο τους κυκλώνει…
Τα ζώα κραυγάζουν βουβά,
το αύριο μαυρίζει,
Άνθρωπε σκέψου λογικά
η φύση σε ραπίζει…
Τα ζώα δεν κραυγάζουν πια,
η φλόγα τους αγγίζει,
σκοτάδι απλώνεται παντού
και η ψυχή ραγίζει…
Μα αν στο μέλλον μία κραυγή
από τη ρωγμή αναβλύζει,
θα είναι ανθρώπινη αυτή
και στάχτη θα μυρίζει!
