Ένδοξη μέρα

Μιλτιάδης Κοτζιάμπασης (Π.Ε. 70)

Ένδοξη μέρα

Μέρα ηρωική

Μέρα δοξασμένη

Μέρα που για πάντα

στο μυαλό μένει χαραγμένη!

Μέρα που οι Έλληνες

έδωσαν την ψυχή τους,

για μία Πατρίδα ελεύθερη

και για την τιμή τους!

Μέρα ζωντανή

Μέρα ανδρειωμένη,

στην ιστορία αθάνατη

για μία ζωή θα μένει!

Μέρα που διώχνει τον διχασμό

και πιο κοντά μας φέρνει,

Μέρα που δείχνει στον εχθρό

τι κάνουμε ενωμένοι!

Μέρα για να θυμόμαστε

πως το θάρρος και η ανδρεία

δεν έχουν κόστος και τιμή

μπροστά στην παρρησία!

Ποιητική συλλογή: 28η Οκτωβρίου.

Ποίημα πρώτο: Ένδοξη μέρα.

Η κραυγή των ζώων

 Η κραυγή των ζώων

Τα ζώα κραυγαζανε παλιά,

η πλάση αντηχούσε,

ελπίδα ανθίζε παντού,

το φως κυριαρχούσε…

Τα ζώα κραυγάζουν δυνατά

και η καρδιά σκιρταει,

τίποτα δεν υπάρχει πια,

το μαύρο πώς πονάει…

Τα ζώα κραυγάζουν σιγανά,

το μέλλον τους θαμπώνει,

τίποτα δεν ανθίζει πια

το μαύρο τους κυκλώνει…

Τα ζώα κραυγάζουν βουβά,

το αύριο μαυρίζει,

Άνθρωπε σκέψου λογικά

η φύση σε ραπίζει…

Τα ζώα δεν κραυγάζουν πια,

η φλόγα τους αγγίζει,

σκοτάδι απλώνεται παντού

και η ψυχή ραγίζει…

Μα αν στο μέλλον μία κραυγή

από τη ρωγμή αναβλύζει,

θα είναι ανθρώπινη αυτή

και στάχτη θα μυρίζει!

Ποιητική συλλογή: Η πλάση θα συνέλθει.


Ποίημα δεύτερο: Η κραυγή των ζώων.


Copyright: Μιλτιάδης Κοτζιάμπασης

Τα δάση πήρανε φωτιά!

Τα δάση πήρανε φωτιά

Ο κόσμος είναι φωτεινός,

τα δέντρα λουλουδιάζουν,

και η χαρά μας άπειρη,

όλα μαζί ταιριάζουν…

Άφησες ήλιο και βροχή

να αγγίξει την ψυχή σου,

μα η φωτιά σου είναι καυτή,

στάχτη στη διαταγή σου…

Τα δάση πήρανε φωτιά,

καίγεται η ζωή μας,

μαυρίζει ο κόσμος δυστυχώς,

μουδιάζει το κορμί μας…

Μα η ελπίδα ζωντανή,

αγγίζει πια το μέλλον,

σαν μία μακρινή αστραπή 

που φέγγει εκ των προτέρων…

Τώρα θα αλλάξει η ροή,

πάλι από την αρχή θα έρθει,

δε θα είναι μόνη και άπραγη,

η φύση θα συνέλθει…

Τα δάση πήρανε φωτιά,

καίγεται η ζωή μας,

μαυρίζει ο κόσμος δυστυχώς,

μουδιάζει το κορμί μας…

Ποιητική συλλογή: Η πλάση θα συνέλθει.


Ποίημα πρώτο: Τα δάση πήρανε φωτιά.


Copyright: Μιλτιάδης Κοτζιάμπασης

Ωδή στη Σκύρο

Ωδή στη Σκύρο 

Πού είναι η έμπνευση

που χρόνια μας στοιχειώνει;

Εδώ, στη Σκύρο χάθηκε,

στο βράχο και στο αμόνι…

Δώστε στο χώμα την πνοή,

στην πέτρα τη ζωή,

στη θάλασσα τη μοναξιά

να βγάλει η έμπνευση φτερά...

Χρόνια και χρόνια έχει χαθεί

στην αγκαλιά του Ποσειδώνα του μπεκρή…

Να αναδυθεί απ’ το βυθό εκλιπαρώ,

στου Αϊ-Γιώργη το μοναστήρι το χτιστό..

Και να πετάξει μακριά,

μέσα σ ΄ αέρα Σκυριανό

με χρυσοκέντητο σταυρό…

Και άμα ψελλίζει σιγανά

κάτι για Σκυριανά γλυπτά,

γύρνα το βλέμμα σου ψηλά,

να ανταμώσεις τους νεκρούς

τους ουκ ολίγους Σκυριανούς,

που μόνοι τους θα ζήσανε

σαν τη ζωή αψηφήσανε…

Συλλογή : Στα μονοπάτια της Σκύρου

Ποίημα πρώτο

Copyright: Mιλτιάδης Κοτζιάμπασης

Το άστρο

Συλλογή : "Ανάταση"
Ποίημα 1ο : Το Άστρο

Στίχοι: Μιλτιάδης Νέρρος
Copyright: Μιλτιάδης Κοτζιάμπασης

Το άστρο

Στης Ζωής τις δάδες

μία φωτιά θα καίει...

και το σύμπαν όλο θα σου σιγοκλαίει…

Δες το Αστέρι σου ψηλά,

άγγιξε το φως σου…

Δες τον Γαλαξία σου,

κάνε τον δικό σου...

Μαύρος είναι ο ουρανός,

να τον βλέπεις άσπρο,

κι έτσι μες στο σύμπαν σου,

θα βρεις το δικό σου Άστρο!

Η Στάχτη

Συλλογή : "Ανάταση"
Ποίημα 1ο : Η Στάχτη

Στίχοι: Μιλτιάδης Νέρρος
Copyright: Μιλτιάδης Κοτζιάμπασης

Η Στάχτη

Τη στάχτη που κρατάς,

την παίρνει ο Νοτιάς

στο άγγιγμα της μέρας

και ο χρόνος ο Βοριάς…

Ζητάς το μέλλον σου να δεις,

μα πού να κρατηθείς, πριν σβήσει η καρδιά…

Ζητάς απ' τον χρόνο να γελά,

μα αυτός σε προσπερνά και πίσω δεν κοιτά…

Τη στάχτη που κρατάς,

την παίρνει ο Νοτιάς,

Και σκίρτησε η καρδιά σου

στα νιάτα η ματιά σου…

Μα ο χρόνος είν' Βοριάς…

Πονάς, το ξέρω δε γελάς,

και πίσω δεν κοιτάς,

μα απλά μας προσπερνάς…

Ζητάς το μέλλον σου να δεις,

μα ήρθε ο βοριάς και στο άρπαξε νωρίς…

Του ήλιου η αχτίδα

Ηλιαχτίδα…

Μια ηλιαχτίδα φάνηκε στου κόσμου το περβάζι
Αέρας ήρθε απαλός ή άγριο Αγιάζι…

Μια ηλιαχτίδα έβαψε στου κόσμου την παλέτα
Μέσα στης Σκύρου τα βουνά μου έκαμνε ένα νεύμα…

Μια ηλιαχτίδα άγγιζε τα γαλανά νερά
Και ο ποιητής πλημμύρισε με απύθμενη χαρά…

Μια ηλιαχτίδα πέρασε στα έγκατα της γης
Και φώτιζε τα βάθη του Άδη ολημερίς…

Μια ηλιαχτίδα ατένισε του Κόχυλα την κορφή
Και αγαλλίασε ολονών των Σκυριανών (η) ψυχή…

Μια ηλιαχτίδα ζέστανε τη χαίτη ενός αλόγου
Μα ο ποιητής τον έχασε πια τον ειρμό του λόγου…

Συλλογή : Στα μονοπάτια της Σκύρου

Ποίημα δεύτερο 

Copyright: Mιλτιάδης Κοτζιάμπασης