Ένα από το μεγαλύτερη άγχη των ανθρώπων στον βίο τους είναι οι ενδεχόμενοι κίνδυνοι και τα αποτελέσματά τους. Εκεί δε που κορυφώνεται η διέγερση είναι όταν μας περνάει ξώφαλτσα κάποιο ατυχές γεγονός και εμείς τη βγάζουμε καθαρή.
Παρ’ όλα αυτά οι ορμόνες που εκκρίνονται εκείνη τη στιγμή στον οργανισμό και η σκέψη του τι θα μπορούσε να συμβεί, μπορούν να μας προκαλέσουν πάρα πολύ άσχημα συναισθήματα. Το ερώτημα που μπορούμε να θέσουμε τότε είναι: "Συνέβη τελικά αυτό το γεγονός σε μένα; Μήπως δεν πρέπει να στεναχωριέμαι και να αγχώνομαι για πράγματα που δεν είναι στο χέρι μου, αλλά να ευλογώ την τύχη μου; Τελικά τι νόημα έχει η ζωή, αν δεν μπορείς να προσπεράσεις τους καθημερινούς κινδύνους που βρίσκονται στον δρόμο σου, αλλά δεν σου προκαλούν κάποιο αρνητικό αποτέλεσμα; "
Ερωτήματα διαχρονικά που οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι αλλά και οι σύγχρονοι προσπαθούν να εξηγήσουν και να αποκωδικοποιήσουν με βάση τη λειτουργία του εγκεφάλου. Οι στωικοί φιλόσοφοι υποστήριζαν πως δεν αξίζει να στεναχωριόμαστε ακόμη και για αρνητικά συμβάντα τα οποία στιγματίζουν τη ζωή μας. Κάποια πράγματα δεν είναι στο χέρι μας και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ζήσουμε όσο καλύτερα γίνεται σε αυτόν τον κόσμο που έχουμε έρθει.
Το να στεναχωριέται λοιπόν κάποιος ή κάποια για κάτι που θα μπορούσε να συμβεί από όποια λογική και να το δούμε είναι πραγματικά παράλογο. Σαφέστατα πρόσκαιρα ο κίνδυνος που περνάει δίπλα σού σου προκαλεί αγχωτική διέγερση. Μέχρι εκεί όμως. Αν τον αφήσεις να σου χαλάσει το υπόλοιπο της μέρας ή να σου διαλύσει ακόμη και το υπόλοιπο της ζωής σου, τότε τα πράγματα θα γίνουν πολύ δύσκολα.
Γεγονότα παρόμοιας υφής βιώνουν όσοι έχουνε μικρά παιδιά, έχουν γλιτώσει από σοβαρά ατυχήματα κ.λ.π. Φυσικά ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του ατόμου μπορεί κάποιος να στεναχωριέται και να αγχώνεται ακόμη και επειδή του έσκασε ένα λάστιχο στο αυτοκίνητο ή επειδή του χάλασε η κεραία στην τηλεόραση κ.ο.κ. Όταν συνειδητοποιήσουμε πόσο μικρή είναι η ζωή και πόσο σημαντική για να βασανιζόμαστε με πράγματα ανούσια ή με εν δυνάμει κινδύνους, τότε το ποτήρι θα φαντάζει πάντα γεμάτο.
Εδώ δεν χρειάζεται λοιπόν ούτε επιστημονική αρωγή ούτε τίποτα. Το μόνο που μπορεί να μας βοηθήσει είναι η εσωτερική ενδοσκόπηση και η συνειδητοποίηση όλων των παραπάνω, ώστε να αλλάξουμε την οπτική γωνία της ζωής μας. Το είχε πεί και ο μεγάλος Άλμπερτ Αϊνστάιν: “ Η ζωή είναι σαν θαύμα και σαν τέτοιο πρέπει να τη ζούμε” ...
Του Μιλτιάδη Κοτζιάμπαση
Εκπαιδευτικού ΠΕ 70
Άρθρο μου στον Ευβοϊκό Τύπο στις 3/7/2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου