Οι Τέσσερις τύποι ανθρώπου που καταστρέφουν τις επενδύσεις στην Ελλάδα

Του Μιλτιάδη Κοτζιάμπαση

Το να αποφασίσει κάποιος ή κάποια να πάρει μέρος στο επενδυτικό μέλλον της χώρας που ονομάζεται Ελλάδα αποτελεί μία απόφαση  που θα τον/την σημαδέψει σε ολόκληρη τη ζωή του/της.  Οποιαδήποτε πρόβλεψη  για τον χρόνο, τα κεφάλαια  και τις μελλοντικές αποδόσεις είναι εκ των πραγμάτων ριψοκίνδυνη και εναπόκειται στις ιδιαιτερότητες που παρουσιάζει η οικονομική και πολιτική κατάσταση της χώρας.

  Πολλές φορές οι Ελληνίδες και οι Έλληνες συνηθίζουν να λένε την αγαπημένη τους φράση  "Για όλα φταίει το κράτος". Αλήθεια όμως, από ποιους αποτελείται αυτό το κράτος;  Ποιοι ψηφίζουν τους κυβερνώντες και ποιανού μικρογραφία είναι η Βουλή;  Είναι λογικό και επακόλουθο σε μία Δημοκρατία να υπάρχουν αντικρουόμενα συμφέροντα τα οποία εκπροσωπούνται με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο πολιτικά.  Αυτός άλλωστε είναι και ο σκοπός του πολιτεύματος τούτου,  αλλά και η μεγάλη του επιτυχία, καθώς μέσω της πλειοψηφίας μπορεί να παρθεί τελικά μία απόφαση και να αποφευχθούν τα συμπτώματα αναρχίας που θα οδηγούσαν σε καταστάσεις ζούγκλας.  Ακόμα και αυτό το αυτονόητο όμως στη χώρα μας δεν θεωρείται εκ των ων ουκ άνευ.  Οι μειοψηφίες πολλές φορές καταλήγουν στο να πραγματοποιείται ουσιαστικά το δικό τους  επιβάλλοντας τις απόψεις τους   με οποιοδήποτε τρόπο.  Μέσα σε αυτή την κατάσταση πολλοί βρίσκουν την ευκαιρία για ποικίλους λόγους να αποτελέσουν τροχοπέδη στη μελλοντική και μόνη  ελπιδοφόρα πηγή ανάπτυξης της χώρας: ΤΙΣ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ.

 Στο σημερινό άρθρο διακρίνουμε τέσσερις κατηγορίες ανθρώπων οι οποίοι κατά κύριο λόγο θέτουν εμπόδια στην επενδυτική πρωτοβουλία. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως δεν υπάρχουν και άλλοι. Θα μου επιτρέψετε να επικεντρωθώ όμως στους βασικότερους.

 Μελετώντας λοιπόν κανείς τις αποτυχημένες κατά καιρούς επενδυτικές προσπάθειες στον ελλαδικό χώρο καταλήγει στο συμπέρασμα πως οι βασικότεροι αρνητές των επενδύσεων είναι τα λαμόγια,  οι κομματικοί εγκάθετοι,  οι ιδεαλιστές  και, θα μου επιτρέψετε να χρησιμοποιήσω την έκφραση, "οι αγαθιάρηδες".

Ας εξετάσουμε όμως αναλυτικότερα μία-μία τις παραπάνω κατηγορίες:

Στην πρώτη κατηγορία,  ανήκουν άτομα που εκμεταλλευόμενοι τη χαλαρότητα των νόμων, αλλά και την προσωπική τους ισχύ πολλές φορές, κόβουν οτιδήποτε πάει να φυτρώσει για το κοινό καλό για καθαρά προσωπικούς, εγωιστικούς και κερδοσκοπικούς σκοπούς. Εδώ μπορεί να συναντήσει κανείς  οικοπεδοφάγους,  καταπατητές δημόσιων και ιδιωτικών εκτάσεων, γραφειοκράτες και γενικά  άτομα που εκμεταλλευόμενοι τους υπόλοιπους συμπολίτες τους προσπαθούν να τους παρασύρουν σε ατραπούς που θα τους βοηθήσουν να ανελιχθούν κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά. Στα παλαιότερα χρόνια χρησιμοποιούσαν διάφορα μέσα για την επίτευξη των σκοπών τους αλλά στη σημερινή εποχή του διαδικτύου είναι πολύ εύκολο να βγει κανείς και να σπείρει σπόρους διχόνοιας και αναξιοπιστίας που θα τον βοηθήσουν να ξεπεταχτεί,  όταν οι άλλοι θα παραμένουν ακόμα χαμηλά. Καταφέρνουν λοιπόν με αυτόν τον τρόπο να πιέσουν καταστάσεις,  να απειλήσουν,  να τρομοκρατήσουν και να αποσπάσουν οικονομικά και άλλα οφέλη.  Αν τα καταφέρουν και σταματήσουν την επένδυση, περηφανεύονται για τους αγώνες τους κυνηγώντας πολιτικά αξιώματα, αν πάλι  δεν τα καταφέρουν κατά πάσα πιθανότητα έχουν επιτύχει τον πρωταρχικό τους στόχο... ζώντας σε μία χώρα που είναι υψηλά στους δείκτες της διαφθοράς και χαμηλά σε όλους τους άλλους που χρειάζεται μία οικονομία για να αναπτυχθεί.

Η δεύτερη κατηγορία, που άκμασε κυρίως από το 1980 και μετά, είναι ο τύπος εκείνος του ανθρώπου ο οποίος μπορεί να ξεκίνησε με καλές προθέσεις, αλλά μετά κατάλαβε  πως για να πιάσει την καλή πρέπει να κολλάει αφίσες και ίσως κάποια μέρα φτάσει και στο αξίωμα του βουλευτή χωρίς απαραίτητα να έχει στόχο να διατελέσει το λειτούργημά του,  αλλά κυρίως για να καρπωθεί τα οικονομικά οφέλη.  Πατώντας σε διάφορες αναχρονιστικές ιδεολογίες, ξεσηκώνει τα πλήθη,  λαϊκίζει  και με συνεχείς πολιτικές ανακρίβειες και παραφράσεις αυτών των  ιδεολογιών, προχωρά σε συνεχόμενες επικλήσεις του συναισθήματος παρασύροντας τους πάντες, και όπως όλοι γνωρίζουμε, οι Έλληνες, όπως και οι λαοί της Λατινικής Αμερικής είναι επιρρεπείς στις υπερβολές και στις συναισθηματικές εξάρσεις με ό,τι καλό ή κακό μπορεί να συνεπάγεται αυτό… Έχοντας λοιπόν ως βάση όλα αυτά συσπειρώνεται για να καταστρέψει την επένδυση των άλλων και να επιτύχει “τη δική του”.  Δεν τον αφορά αν θα χαθούν έσοδα  από το κράτος ή χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας.   Ίσως τον συμφέρει να αφήνει τον λαό στη φτώχεια, ώστε να μπορεί να τον καθοδηγεί,  όπως αυτός επιθυμεί.

Στην τρίτη κατηγορία ανθρώπων που κυνηγούν τις επενδύσεις με το τουφέκι,  ανήκουν τα άτομα που ονομάζουμε  ιδεαλιστές. Προσκολλημένοι σε πολιτικές πεποιθήσεις, που ταίριαζαν σε άλλες εποχές και πλέον έχουν περάσει ανεπιστρεπτί,  αγωνίζονται για κάποιο σκοπό  που θεωρούν ιερό, χωρίς απαραίτητα  να περιμένουν κάποιο ίδιον όφελος. Εδώ μπορούν να ανήκουν επίσης κάποιοι φιλόσοφοι, ρομαντικοί, καλλιτέχνες (που πολλές φορές μεταπηδούν στην προηγούμενη κατηγορία),θρησκευτικά φανατισμένα και καθοδηγούμενα ανθρώπινα όντα ή άτομα που απλά λατρεύουν  τη φύση  και δε δέχονται καμία επιρροή πάνω της προτιμώντας και αναπολώντας τις εποχές που ακόμα ο άνθρωπος ήταν σε πρωτόγονη κατάσταση. Όπως εύκολα μπορείτε να καταλάβετε, η συζήτηση και η προσπάθεια να μεταπείσει κανείς αυτούς τους συμπολίτες μας για το διαφορετικό σχεδόν πάντα καταλήγει σε αδιέξοδο.  Ο δογματισμός και  οι παρωπίδες υπήρξαν για πολλά χρόνια η αιτία καθυστέρησης της ανθρώπινης προόδου.

Στην  τετάρτη και τελευταία κατηγορία,  συναντά κανείς ανθρώπους που άγονται και φέρονται,  συνήθως με χαμηλό επίπεδο μόρφωσης, άτομα που ασχολούνται με τα πάντα χωρίς όμως να έχουνε γνώση της άγνοιας τους. Όσοι ανήκουν εδώ και όσες φυσικά,  μπορούν κάλλιστα να πέσουν θύμα και των τριών παραπάνω κατηγοριών.  Εδώ όμως υπάρχει ένα θετικό σημείο.  Ακριβώς επειδή δεν είναι κλειστοί σε όλες τις απόψεις, είναι πιο εύκολο με συζήτηση,  επιχειρήματα  και εύκολα και κατανοητά παραδείγματα να μπορέσεις να τους δείξεις τελικά πως όλα τα ζητήματα δεν είναι όπως παρουσιάζονται μονόπλευρα, αλλά πάντα υπάρχουν δύο όψεις και ίσως πρέπει να ζυγίζουμε τελικά ποια από τις δύο έχει  τα μεγαλύτερα οφέλη μακροπρόθεσμα για την κοινωνία και τη χώρα. Σε αυτήν, κατά την άποψή μου, λοιπόν την ομάδα ανθρώπων πρέπει να πέσει το βάρος για να επιτευχθεί η απαιτούμενη αλλαγή νοοτροπίας που χρειάζεται η χώρα για να πάει μπροστά. Οι υπόλοιπες κατηγορίες που προαναφέρθηκαν είναι καμένο χαρτί καθώς μιλάμε για πόρτες του μυαλού κλειστές ή για προσωπικά οφέλη που το ένστικτο του ανθρώπου δύσκολα μπορεί να τιθασεύσει.

 Ο τρόπος που θα επιλύσουμε σαν κοινωνία τον παρασιτισμό και τα καρκινώματα που απειλούν το μέλλον μας,  χρήζει μεγάλης συζήτησης, δεν μπορεί να αναλυθεί σε αυτό το άρθρο του οποίου σκοπός ήταν να καταδείξει  κάποιες από τις αιτίες της επενδυτικής κακοδαιμονίας που ταλανίζουν τον τόπο μας. Ωστόσο, η συνεργασία και η απομόνωση αυτών των παθογενειών, σε συνδυασμό με την άμεση ενημέρωση  των πολιτών,  ώστε να ανοίξει το μυαλό τους και να γεμίσουν με νέες εμπειρίες και γνώσεις,   αποτελεί ίσως την πρώτη και ενδεδειγμένη επιλογή στην οποία θα πρέπει να προβεί κάθε υπουργός,  περιφερειάρχης και δήμαρχος πριν ετοιμαστεί να υποδεχθεί οιαδήποτε μεγάλη επένδυση στον τόπο του. 


 Άρθρο μου στον Ευβοϊκό Τύπο στις 23/05/2019