Αναζήτηση

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2018

Αφήστε τα παιδιά να νιώσουν την έλλειψη!


Του Μιλτιάδη Κοτζιάμπαση

Δεν είναι τυχαίο πως κάποια από τα μεγαλύτερα δημιουργήματα της καλλιτεχνικής διανόησης έχουν γραφτεί και δημοσιευτεί σε καιρούς πονεμένους όπου οι άνθρωποι υπέφεραν από ελλείψεις παντός είδους.

 Σήμερα παρόμοιες καταστάσεις μπορεί να συναντήσει κανείς σε χώρες του Τρίτου Κόσμου και σε κάποιες της Λατινικής Αμερικής. Οι δυτικές κοινωνίες, καλώς ή κακώς, χαρακτηρίζονται από επάρκεια υλικών αγαθών και κατανάλωση,  η οποία έχει θετικό αντίκτυπο μόνο όταν δεν καταλήγει σε υπερβολή που τη μετατρέπει σε υπερκατανάλωση. 


Είναι χαρακτηριστικό πως ακόμα και στην Ελλάδα της κρίσης οι δαπάνες των νοικοκυριών που αφορούσαν παιχνίδια και άλλα προϊόντα που έχουν σχέση με τα παιδιά παρέμειναν σταθερές ή παρουσίασαν πολύ μικρότερη πτώση από άλλους αντίστοιχους τομείς της οικονομίας. Είναι λογικό και φυσικό ο κάθε ένας και η κάθε μία από εμάς να επιζητεί το καλύτερο δυνατό μέλλον για τους απογόνους του και να θέλει να προσφέρει στα παιδιά του τα καλύτερα εφόδια. Ωστόσο,  εδώ καιροφυλακτεί ένας κίνδυνος.  Η απουσία της έλλειψης!



  Μέσα από την τελευταία το παιδί μαθαίνει να αναγνωρίζει την πραγματική αξία των πραγμάτων,  κατανοεί πως δεν μπορεί να έχει τα πάντα σε αυτό τον κόσμο και πως τα χρήματα δεν βγαίνουν από το ATM μόνα τους.  Όσοι ασχολούνται με τον εκπαιδευτικό χώρο παρατηρούν πως φουρνιά με φουρνιά  η παιδική παντοδυναμία και η απουσία ορίων γιγαντώνεται και παίρνει επικίνδυνες διαστάσεις.  Και ενώ θα περίμενε κανείς στα χρόνια της κρίσης οι γονείς να είναι πιο μαζεμένοι, όσον αφορά τις καταναλωτικές δαπάνες των παιδιών, δυστυχώς συμβαίνει μάλλον το αντίθετο... 

Πολλοί γονείς  προτιμούν να στερηθούν οι ίδιοι πράγματα  αναγκαία για αυτούς,  παρά να στερήσουν από το παιδί τους αγαθά που πολλές φορές δεν έχουν κάποια χρησιμότητα. Υπάρχουν φυσικά και αυτοί,  που λόγω του έντονου εργασιακού βίου, δεν έχουν πολύ χρόνο να ασχοληθούν με τα τέκνα τους και νιώθοντας τύψεις προσπαθούν να καλύψουν το κενό με δώρα και άλλους τρόπους. Έτσι καταλήγουν να λένε πάντα στο παιδί τους “ναι” ξεχνώντας τη λέξη “ΟΧΙ”.

 Και εδώ έρχεται το ερώτημα. Πώς μπορεί το παιδί να διαχειριστεί τις δύσκολες καταστάσεις που θα του τύχουν στη ζωή του όταν θα έχει μάθει να τα βρίσκει όλα έτοιμα;  Πώς θα μπορεί να αποδεχτεί την ήττα και την άρνηση όταν δεν θα έχει ακούσει τη λέξη “όχι”;  Ποιες θα είναι οι αντιδράσεις του όταν θα προσπαθήσει να ενταχθεί στην κοινωνία και ποιος πρέπει να είναι ο ρόλος του σχολείου όταν αντιμετωπίζει παρόμοιες καταστάσεις;

 Δυστυχώς μία και μοναδική απάντηση δεν υπάρχει σε όλα αυτά. Ο καλύτερος τρόπος είναι να κατανοήσουν οι γονείς πως η αυστηρότητα, η άρνηση και η στέρηση σε λογικά πλαίσια δεν αποτελούν πάντα κάτι κακό,  αλλά πολλές φορές έχουν ευεργετική δράση. Στη συνέχεια θα πρέπει να προγραμματίσουν έτσι τη ζωή τους, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό, ώστε όταν υπάρχει ελεύθερος χρόνος να τον περνούν και να τον αξιοποιούν με τα παιδιά τους προσφέροντάς τους τα μέγιστα, που δεν είναι άλλα από αγάπη και τρυφερότητα.  Το σχολείο είναι και πρέπει να είναι αρωγός σε αυτές τις καταστάσεις.  Μέσα από συζήτηση με τους γονείς, με επιμορφώσεις από Συλλόγους Γονέων και Δασκάλων είναι αναγκαίο όσοι & όσες αναθρέφουμε τις μελλοντικές γενιές αυτού του τόπου να μην προβούμε σε λάθη του παρελθόντος και να μην αφήσουμε την εύκολη λύση του “αυτόματου πιλότου” να γαλουχήσει τα παιδιά μας.

 Η απόλυτη χαλαρότητα και η αδιαφορία δεν έχουν θέση στην ανατροφή ενός παιδιού  και τα ημίμετρα της απόλυτα θετικής απάντησης και των δώρων δεν προσφέρουν τίποτα παραπάνω από το να μεγαλώνουν γενιές που να αδιαφορούν για τη δημιουργικότητα, την παραγωγή και την αγάπη για το μέλλον αυτού του τόπου! Γενιές που τα όνειρά τους καταλήγουν σε ένα πηγάδι χωρίς πάτο,  σε ένα πηγάδι που όσο και να τραβάνε το σχοινί, δε θα μπορέσουν ποτέ να ξεδιψάσουν με το δικό τους νερό...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΒΙΝΤΕΟ ΜΕ ΟΔΗΓΙΕΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ

Αρχειοθήκη ιστολογίου