Την ελευθερία αντίδρασης στις καταστάσεις της ζωής δεν μπορεί να σας την πάρει κανείς

Την ελευθερία επιλογής δεν μπορεί να σου την πάρει κανείς

 Μιλτιάδης Κοτζιάμπασης (Π.Ε. 70)

*Για καλύτερη θέαση από κινητό, παρακαλώ να γυρίσετε την οθόνη οριζόντια...

Άρθρο μου στον Ευβοϊκό Τύπο στις   22/4/2021

Τον τελευταίο μήνα και με αφορμή τα όσα συμβαίνουν στον πόλεμο στην Ουκρανία σκέψεις και ανησυχίες στροβιλίζονται στο μυαλό όλων μας.

 

Ανεξάρτητα από την προσωπική άποψη του καθένα, η καταδίκη μιας εισβολής και η προσπάθεια αναθεώρησης των συνόρων εν έτει 2022 είναι καταδικαστέα και δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να ανοίξει την όρεξη και σε άλλους που επιδιώκουν μέσα από τη ρητορική τους τον ίδιο σκοπό.

 

Όταν έχουμε μία μάχη Δαυίδ εναντίον Γολιάθ, τα πράγματα είναι πάντα δύσκολα. Στο εξαιρετικό βιβλίο του Victor Frankl, "Το νόημα της ζωής", το οποίο έχει πουλήσει πάνω από δώδεκα εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως, ο συγγραφέας περιγράφει το σκεπτικό του όταν τον έκλεισαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Αυτό το κομμάτι που θα παραθέσω τώρα πιστεύω ταιριάζει απόλυτα και στα όσα βιώνουμε αυτούς τους καιρούς: "Δυνάμεις πέρα από τον έλεγχό σου μπορούν να σου πάρουν όλα όσα έχεις εκτός από ένα, την ελευθερία σου να επιλέξεις πώς θα αντιδράσεις στην κατάσταση. Δεν μπορείς να ελέγχεις τι συμβαίνει στη ζωή σου, αλλά μπορείς πάντα να  ελέγχεις τι θα αισθανθείς και τι θα κάνεις σχετικά με αυτό που σου συμβαίνει."

 

Γενική αίσθηση είναι πως τα παραπάνω λόγια δείχνουν με τρόπο ξεκάθαρο, γιατί ο ουκρανικός λαός επέλεξε να αμυνθεί, να αντιδράσει και τελικά όπως δείχνουν τα πράγματα, να τσαλακώσει το γόητρο της Ρωσικής Αρκούδας. Η εισβολή ξεκάθαρα ήταν κάτι το οποίο δύσκολα θα μπορούσε να αποφευχθεί, αφού είχε αποφασιστεί από ανώτερα κέντρα. Ο τρόπος αντίδρασης όμως των Ουκρανών δεν ήταν δεδομένος.

 

Μπροστά τους είχανε δύο δρόμους. Τον πρώτο, της άμεσης παράδοσης και αποφυγής απωλειών, και τον δεύτερο, της αντίστασης και της μάχης. Πορεία δύσκολη γεμάτη απώλειες και κακουχίες. Η ελευθερία βούλησής τους, τους οδήγησε στο να πολεμήσουν και να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Άσχετα από τις διαφορές μεταξύ τους, μπορεί κανείς να δει πως υπήρξε μία γενικότερη συσπείρωση του λαού, όπως συμβαίνει σε περιπτώσεις εξωτερικής επίθεσης. Ενώ θα περίμενε κανείς πως η διάσπαση θα μεγεθυνόταν, τελικά συνέβη το αντίθετο. Ο κίνδυνος όμως για εμφύλιο θα ελλοχεύει πάντα μετά το τέλος του πολέμου.

 

Κάτι τελευταίο που πρέπει να επισημανθεί επιπλέον, είναι πως στη σημερινή εποχή αναθεωρητικές βλέψεις δεν τυγχάνουν γενικής αποδοχής. Η συσπειρωμένη και μαζική αντίδραση της Δύσης, η οποία κατά το παρελθόν έκανε και αυτή αντίστοιχα λάθη, κόβει την όρεξη για τέτοιες τακτικές. Ο πόλεμος με όπλα μπορεί να είναι βαρύς, αλλά ο οικονομικός πόλεμος είναι μακροχρόνιος, εξαντλητικός και στο τέλος εξαϋλώνει κυβερνήσεις. Να έχουμε πάντα στο μυαλό μας, ότι ακόμη και αν χάσουμε τα πάντα, ποτέ δεν θα μείνουμε χωρίς κάτι, εφόσον υπάρχει η επιλογή τού τρόπου αντίδρασης από μέρους μας.

 

Το έδειξε η ελληνική επανάσταση και ο ελληνικός λαός το 1821, το δείχνει ο ουκρανικός λαός σχεδόν 200 χρόνια μετά. Η τεχνολογία αλλάζει τα μέσα του πολέμου, η θέληση των λαών όμως για αυτοδιάθεση, ανεξαρτησία και ελευθερία επιλογής μένει και θα μένει για πάντα η ίδια.

Η ευτυχία του να είσαι δάσκαλος…

Του Μιλτιάδη Κοτζιάμπαση


Η ευτυχία του να είσαι δάσκαλος…

Το επάγγελμα που θα ακολουθήσουμε είναι μια επιλογή που θα καθορίσει το υπόλοιπο της ζωής μας και θα παίξει ρόλο εξόχως σημαντικό σ’ αυτή. Για παράδειγμα, κάποιοι βλέπουν τη δουλειά τους σαν χόμπι, άλλοι σαν αγγαρεία. Κάποιοι καταφέρνουν να αποκτήσουν υλική αυτάρκεια και κάτι παραπάνω, σε αντίθεση με εκείνους που τα φέρνουν ίσα ίσα βόλτα. Υπάρχουν και εκείνοι που απολαμβάνουν ή ίσως υποφέρουν από το επαγγελματικό τους κλίμα. Ενώ κάποιοι από εμάς, μπορεί και να γνωρίσουμε τον έρωτα της ζωής μας στο χώρο εργασίας. Οι επιμέρους περιπτώσεις είναι άπειρες…

Τι είναι αυτό όμως που ξεχωρίζει το επάγγελμα του/της εκπαιδευτικού και μπορεί να το κάνει να αποτελέσει το διαβατήριο για μια ευτυχισμένη επαγγελματική σταδιοδρομία;

Φάκελος μαθητή: Ένα αυθεντικό εργαλείο αξιολόγησης

Του Μιλτιάδη Κοτζιάμπαση

ΠΕ 70

Υποδιευθυντή στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Καρύστου

Από τις αρχές του 1990 έχει αρχίσει να παρατηρείται μία μετάβαση από τις συμβατικές μορφές διδασκαλίας και τη συμβατική αξιολόγηση σε πιο εναλλακτικές προσεγγίσεις, όπως η περιγραφική αξιολόγηση και η ανακαλυπτική μάθηση. Περνάμε από το δασκαλοκεντρικό μοντέλο σε ένα άλλο, όπου ο δάσκαλος είναι καθοδηγητής και βοηθός του μαθητή-τριας, ο οποίος-α ανακαλύπτει μόνος του τον τρόπο να μαθαίνει, να ανακαλύπτει πληροφορίες και τελικά να βελτιώνει τις αδυναμίες του.

Mία είναι η ουσία, ανακαλύψτε την πληροφορία

Του Μιλτιάδη Κοτζιάμπαση

ΠΕ 70

Υποδιευθυντή στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Καρύστου

Όπως όλοι γνωρίζουμε, ζούμε στην εποχή της πληροφορίας.  Η επιτυχία στη ζωή μας και η μετέπειτα πορεία μας εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το αν θα ανακαλύψουμε πρώτοι-ες χρήσιμες πληροφορίες οι οποίες θα επηρεάσουν τους ανθρώπους και το κοινωνικό σύνολο γενικότερα.

Μεγαλύτερο πλεονέκτημα από την αναζήτηση & ενσωμάτωση πληροφοριών στη διδακτική-μαθησιακή διαδικασία είναι ο τεράστιος όγκος πληροφοριών στον οποίο ο κάθε μαθητής-τρια χωρίς ιδιαίτερο  κόστος μπορεί να έχει πλέον πρόσβαση.  Επιπλέον, φεύγουμε από το μοντέλο του παντογνώστη και αλάνθαστου δασκάλου και περνάμε στο πρότυπο ενός εκπαιδευτικού ο οποίος δείχνει στο μαθητικό δυναμικό πώς να αναζητά και πώς να κρίνει τις πληροφορίες που βρίσκει στο διαδίκτυο.

Αφήστε τα παιδιά να νιώσουν την έλλειψη!

Του Μιλτιάδη Κοτζιάμπαση

Δεν είναι τυχαίο πως κάποια από τα μεγαλύτερα δημιουργήματα της καλλιτεχνικής διανόησης έχουν γραφτεί και δημοσιευτεί σε καιρούς πονεμένους όπου οι άνθρωποι υπέφεραν από ελλείψεις παντός είδους.

 Σήμερα παρόμοιες καταστάσεις μπορεί να συναντήσει κανείς σε χώρες του Τρίτου Κόσμου και σε κάποιες της Λατινικής Αμερικής. Οι δυτικές κοινωνίες, καλώς ή κακώς, χαρακτηρίζονται από επάρκεια υλικών αγαθών και κατανάλωση,  η οποία έχει θετικό αντίκτυπο μόνο όταν δεν καταλήγει σε υπερβολή που τη μετατρέπει σε υπερκατανάλωση. 

Είναι χαρακτηριστικό πως ακόμα και στην Ελλάδα της κρίσης οι δαπάνες των νοικοκυριών που αφορούσαν παιχνίδια και άλλα προϊόντα που έχουν σχέση με τα παιδιά παρέμειναν σταθερές ή παρουσίασαν πολύ μικρότερη πτώση από άλλους αντίστοιχους τομείς της οικονομίας. Είναι λογικό και φυσικό ο κάθε ένας και η κάθε μία από εμάς να επιζητεί το καλύτερο δυνατό μέλλον για τους απογόνους του και να θέλει να προσφέρει στα παιδιά του τα καλύτερα εφόδια. Ωστόσο,  εδώ καιροφυλακτεί ένας κίνδυνος.  Η απουσία της έλλειψης!