Οτιδήποτε αξίζει, σπανίζει.

 Tου Μιλτιάδη Κοτζιάμπαση

Εκπαιδευτικού Π.Ε. 70

 

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ στη ζωή σας ποια πράγματα για εσάς έχουν μεγαλύτερη αξία; Μήπως αυτά είναι το ζητούμενο για τους υπόλοιπους; Τι είναι αυτό που σας κάνει να τα εκτιμάτε περισσότερο και να ευγνωμονείτε τον Θεό και την τύχη σας;

Είναι αλήθεια πως τα τελευταία χρόνια, όσο η κλιματική κρίση εντείνεται, τόσο σε περιοχές σαν τις δικές μας, που κινδυνεύουν να ερημοποιηθούν, το χιόνι θα γίνεται σπάνιο. Έχουμε φτάσει πλέον στο σημείο να ψάχνουμε τις νιφάδες με το κυάλι και όταν αυτές πέσουν να κάνουμε σαν τρελοί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης λες και βλέπουμε πρώτη φορά στη ζωή μας χιόνι. Αυτό συμβαίνει, γιατί, πέρα από την ομορφιά που έχει το συγκεκριμένο καιρικό φαινόμενο, έχει γίνει πλέον πάρα πολύ σπάνιο. Αν για μας λοιπόν είναι το ζητούμενο, για κάποιους άλλους, σε μεγαλύτερα γεωγραφικά πλάτη, το ζητούμενο είναι ο ήλιος. Είναι λοιπόν φανερό πως οτιδήποτε μας λείπει είναι αυτό που ζηλεύουμε και ζητάμε και εμείς. Αν αυτό είναι δύσκολο να αποκτηθεί ή το βρίσκουμε σπάνια, τότε η αξία του μεγεθύνεται, με όσα αυτό μπορεί να σημαίνει.

Η δύναμη της φύσης...

Όσο και να αντισταθείς στη φύση, όπως κάνουν τα βράχια, στο τέλος αυτή, είτε με σιγανό είτε με απότομο τρόπο, θα σε νικήσει...

Ο κόσμος όπως τον ξέρετε αλλάζει

Toυ Μιλτιάδη Κοτζιάμπαση

Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε ένα συνοθύλευμα αλλαγών το οποίο επηρεάζει ποικιλοτρόπως τη ζωή μας. Χιλιάδες από αυτές μικρές ή μεγάλες μας σφυροκοπούν κάθε μέρα και οι προκλήσεις αυξάνονται συνεχώς. 

Τρεις κατά την άποψή μου είναι οι  πιο σημαντικές οι οποίες θα καθορίσουν σε μεγάλο βαθμό και τη μελλοντική πορεία του κόσμου. Ανάμεσα στη χρονική μετάβαση από την παλιά κατάσταση στη νέα, αυτοί και αυτές που θα καταφέρουν να προσαρμοστούν θα έχουν και τις περισσότερες ελπίδες για μία λαμπρή πορεία στο μέλλον. Οι αρνητές και οι λάτρεις του παρελθόντος, σαφέστατα μπορούν για ένα διάστημα να μείνουν στην επιφάνεια, αλλά κάποια στιγμή το αναπόφευκτο τέλος θα τους οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στην εξαΰλωση. Ποια είναι όμως η τριπλέτα αυτή των αλλαγών; 

Σε πρώτη φάση θα αναφερθούμε σε αυτή που έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας. Δεν είναι άλλη από την πληροφορία! Η τελευταία παρέχει δύναμη, εξουσία, πρόσβαση στις οικονομικές παροχές και φυσικά επαγγελματική υπεροχή σε όσους-ες καταφέρνουν να την ανακαλύψουν πρώτοι και να την αξιοποιήσουν επαρκώς. Είναι πολύ σημαντικό λοιπόν οι νέοι άνθρωποι και οι παλαιότεροι να εκπαιδευτούν ώστε να αποκτήσουν αυτή τη δεξιότητα. Φυσικά αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς προσπάθεια. Έτοιμη τροφή δεν υπάρχει πουθενά! Μπορεί πλέον να μη χρειάζεται να αποστηθίσει κανείς τόμους βιβλίων ή να τρέχει στις βιβλιοθήκες του κόσμου, όμως το να διαχωρίσει κάποιος-α πληροφορίες σε έναν ωκεανό ειδήσεων, άλλοτε ψευδών κι άλλοτε αληθινών, απαιτεί ποσά ενέργειας που ίσως ξεπερνούν και αυτά της απομνημόνευσης. Το σίγουρο λοιπόν είναι πως η επανάσταση της πληροφορίας, επακόλουθο της επανάστασης του διαδικτύου θα αλλάξει τον κόσμο και την εργασία με τη μορφή που ξέραμε ως τώρα. Η μετάβαση αυτή έχει αρχίσει να συντελείται ήδη ειδικά στις πολύ προηγμένες χώρες του δυτικού κόσμου. 

Ο δεύτερος παράγοντας ανατροπής των δεδομένων της ζωής μας, πιθανότατα θα είναι η εισροή των ρομπότ και της τεχνητής νοημοσύνης σε όλες τις πτυχές της καθημερινότητάς μας. Και ενώ μέχρι σήμερα οι περισσότερες δουλειές απαιτούν ανθρώπινη παρουσία, δεν είναι καθόλου βέβαιο πως αυτό θα συνεχίσει να συμβαίνει και στο μέλλον. Πολλές επιφυλάξεις και φόβοι έχουν εκφραστεί για μία πιθανή απώλεια θέσεων που θα προσεγγίσει μεγάλα επίπεδα ή μία απώλεια ελέγχου κυριαρχίας μας από τα ίδια τα δημιουργήματά μας. Ωστόσο οι απόψεις διίστανται, καθώς αναμφίβολα πολλοί τομείς της ζωής μας θα διευκολυνθούν. Υπάρχουν και εκείνοι και εκείνες που υποστηρίζουν πως μέσα από τη στάχτη των χαμένων θέσεων εργασίας θα αναγεννηθούν νέες, όπως ακριβώς ο φοίνικας ξεπετάγεται μέσα από τις στάχτες του. Ουδείς γνωρίζει λοιπόν με ακρίβεια πώς θα εξελιχθεί ο τομέας αυτός στο μέλλον, αν και φαίνεται τα τελευταία χρόνια να επεκτείνεται διαρκώς. Σε κάθε περίπτωση οι αλλαγές που θα επιφέρει στον τρόπο ζωής μας θα είναι πραγματικά συνταρακτικές. 

Τελευταία, αλλά όχι λιγότερο σημαντική από τις υπόλοιπες είναι η λεγόμενη κλιματική αλλαγή. Αν τα δύο παραπάνω αφορούν κυρίως στην καθημερινότητά μας και την εργασία μας, αυτή ίσως καθορίσει ακόμα και το κατά πόσο ποιοι-ες θα μπορέσουν να επιβιώσουν. Παρότι υπάρχει πληθώρα αρνητών, τα ερευνητικά και δορυφορικά δεδομένα είναι αμείλικτα. Ίσως οι παράγοντες που οδηγούν σε αυτή να διαφέρουν μεταξύ τους και να αφορούν την κλίση της γης, τις ηλιακές εκλάμψεις ή τις δραστηριότητες του ανθρώπου που επηρεάζουν το περιβάλλον. Ας μην ξεχνάμε πως τεράστια ποσά ενέργειας, που συσσωρεύτηκαν σε εκατομμύρια χρόνια, εκλύονται με τρελούς ρυθμούς στο περιβάλλον! Δεν μπορούμε όμως να αρνηθούμε και να εθελοτυφλούμε λέγοντας πως δεν συμβαίνει τίποτα. Σαφέστατα, καλό είναι να αναληφθούν δράσεις, ώστε, εάν αυτό συμβαίνει εξαιτίας της ανθρώπινης δραστηριότητας και σε όποιο βαθμό αυτό είναι πλέον δυνατό, να αντιμετωπιστεί. Σε κάθε άλλη περίπτωση, εφόσον αυτή συντελείται λόγω κάποιας επιρροής που δεν είναι στο χέρι μας να ελεγχθεί, τότε το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προετοιμαστούμε, όσο γίνεται καταλληλότερα, ώστε να αντιμετωπίσουμε έναν ενδεχόμενο Αρμαγεδώνα που πολύ πιθανό είναι να οδηγήσει σε πολέμους εξαιτίας της λειψυδρίας, ξηρασίας ή κι ακόμη λόγω του ερχομού μιας νέας εποχής των παγετώνων. Πολλά μοντέλα δείχνουν πως, αν αντιστραφεί η πορεία του ρεύματος του Μεξικού, δεν είναι διόλου απίθανο να βιώσουμε μία αντίστοιχη κατάσταση σαν αυτή που συνέβη πριν 150.000 χρόνια. 

Γενικά και κλείνοντας, θα ήθελα να τονίσω πως το θέμα δεν είναι να τρομάξουμε τον κόσμο ή να καταστροφολογήσουμε. Ωστόσο μία παθητική στάση, θα μπορούσε κάλλιστα να μας οδηγήσει σε επικίνδυνες ατραπούς. Το να προλαβαίνει κανείς τις καταστάσεις δείχνει μία ικανότητα η οποία είναι διαχρονική και όσες ανατροπές και να έρθουν δεν πρόκειται να χαθεί ποτέ, απλά θα αλλάζει μορφές. Άλλωστε, το είχε πει ο Ηράκλειτος: “Τα πάντα ρει” . Αλίμονο λοιπόν σε αυτόν και αυτήν που δε θα μπορέσει να προσαρμοστεί...

Άρθρο μου στον Ευβοϊκό Τύπο στις 29/03/2019

Δεν μπορούμε να αφήσουμε το ενεργειακό μέλλον του τόπου στο έλεος των μειοψηφιών...

Κοιτάμε Ευθεία Μπροστά…

Του Μιλτιάδη Κοτζιάμπαση

Η παρακάτω εικόνα είναι εξαιρετικά όμορφη…

Το οπτικό ζήτημα είναι τελείως υποκειμενικό και δεν μπορεί να τεθεί ως συζήτηση στη βάση για την ενεργειακή αυτάρκεια της χώρας.

Τη στιγμή που εκατοντάδες άτομα θα σταματήσουν να είναι στο ταμείο ανεργίας, να δουλεύουν γκαρσόνια ή να ψάχνουν στα σκουπίδια για φαγητό, θα φτιάξουν οικογένειες ενισχύοντας οικονομικά και δημογραφικά τον τόπο, ασχολούμαστε με πράγματα άνευ ουσίας. Βέβαια, δεν είναι εύκολο να έχουμε ενσυναίσθηση, ειδικά, αν έχουμε λύσει οι ίδιοι το βιοποριστικό μας πρόβλημα…

Για πρώτη φορά μετά από 40 χρόνια η παγκόσμια οικονομία αναπτύχθηκε χωρίς να ανέβουν τα επίπεδα του διοξειδίου του άνθρακα!

Καμία φορά, οι λεπτομέρειες στα Δελτία Τύπου είναι αυτές που κάνουν τη διαφορά.

 Έτσι την Παρασκευή, η ανακοίνωση του Παγκόσμιου Πρακτορείου Ενέργειας, έδειξε πως υπάρχει αποσύνδεση της παγκόσμιας οικονομικής ανάπτυξης σε σχέση με την αύξηση των εκπομπών CO2 το 2014. 

Το πρακτορείο σημειώνει πως ήταν η πρώτη φόρα μετά από 40 χρόνια όπου τα αέρια του θερμοκηπίου παρουσίασαν μείωση χωρίς να ακολουθήσουν την παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη.

Τι άλλαξε λοιπόν;

Υπάρχουν πολλές αιτίες που συνέβαλαν σ’ αυτή την κατάσταση.

 Έτσι, η στροφή της Κίνας και των αναπτυσσόμενων χωρών προς τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας συνδυάστηκε με πολλά περιβαλλοντικά οφέλη. 

Ακόμη, στην Αμερική υπάρχει μια τάση περιορισμού της κατανάλωσης ενέργειας, κάτι που οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην ιδιωτική παραγωγή.

Ο Robert Stavins σημειώνει, πως ακόμα ένας παράγοντας είναι, πως ορισμένες πολιτείες(όπως η Καλιφόρνια)βάζουν υψηλούς φόρους στην εκπομπή άνθρακα κάτι που κάνει τους κυβερνήτες να ξανασκεφτούν τη χρήση του. 

Και υπάρχει ακόμη ένα σημείο κλειδί. Η εκτόξευση του σχιστολιθικού αερίου στις Η.Π.Α. Αυτό οδήγησε σε αυξημένη χρήση του φυσικού αερίου για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, κάτι που είχε σαν αποτέλεσμα το κλείσιμο και τον περιορισμό της χρήσης μονάδων άνθρακα για παραγωγή ηλεκτρισμού.

Τα τελευταία 40 χρόνια, μόνο 3 φορές έμειναν σταθερά ή έπεσαν τα επίπεδα διοξειδίου του άνθρακα σε σχέση με τα προηγούμενα έτη και η πτώση συνδέονταν πάντα με πτώση της παγκόσμιας οικονομίας. Αυτή τη φορά το παγκόσμιο ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 3%.

Θετικό νέο λοιπόν, παρακαταθήκη για μια καλή συνέχεια…

Ελεύθερη μετάφραση: http://www.washingtonpost.com